با توجه به اینکه نوآوری در عرصه امروز جهانی از امتیازات هر شرکت و هر فضای انسانی محصوب می شود، رشد این مسئله در ایران بسیار آهسته و کند صورت می گیرد. به طوری که از ابتدای معرفی نوآوری به جهان به عنوان یک علم قابل آموختن در سال 1946 تا ورود این علم به ایران به عنوان یک مسئله خام نپخته آمیخته نشده با فرهنگ در سال 2001 (1380) فاصله زیادی را مشاهده می کنیم. که در این بازه زمانی ما پیوسته به صورت سنتی در بازار های بسته به رقابت می پرداختیم و شرکت ها با محصولات وارداتی جدید وارد بازار می شدند و پس از مدتی تاریخ انقضا آنها به پایان می رسید و سپس نیست و نابود می شدند و این درحالی بود که نیاز به نوآوری بیش از پیش در میان جوانان و افراد جویای نوآوری و علم دیده می شد. تا اینکه پس از ورود این علم به داخل شروع به درست کردن کارگروه ها نوآوری و تشکلیات خلاقیت در کارخانه ها تغیرات بسیار کوچکی در این زمینه انجام شد ولی هنوز با تصویری رویایی از یک شرکت با تولید محصولی و تغییر طراحی پس از 6 ماه فاصله زیادی موجود است. لذا علم خلاقیت به شرکت ها و کارگروه ها کمک می کند که با مدیریت فکر و دانش خود با توجه به نیاز بومی و فرهنگی کشور و منطقه چگونه بتواند نوآوری های کوچک تا بزرگی را در فکر و محصول خود پیاده نماید. باتشکر